دم شان گرم. در این بلبشو عصای دست دایی می شوند تا سهم قرمزها ازجام بیش از این باشد. دوستان شهریار که هزینه اردوی مازندران را تقبل کرده اند حتما در خیال خود ضیافت شادی قرمزها در ایستگاه آخر لیگ را ترسیم می کنند.

پرسپولیس در کنار خزر مشق های رفیق گرمابه و گلستان ماتیوس را مرور کند تا به محض تولد دوباره لیگ انبارهای باروت را منفجر کند و با سبقت گرفتن از مدعیانی که حال و روز چندان مساعدی ندارند پس از سال ها روی قله قهرمانی ناب ترین نغمه ها را بخواند. دایی که دوباره برای فتح لیگ خیز برداشته بهتر از هر کسی می داند دیوار حریفان کوتاه نیست. او باید سربازان خود را آنقدر آماده نگه دارد که در روز موعود پشت دیوارها نمانند و طعم روزگار وصال را در رویاهایشان بچشند.

یک تیم پرانگیزه با مردانی که لابد حالافهمیده اند دل باختن به یک پیراهن خیس چقدر می ارزد می تواند با بالارفتن کرکره های لیگ، معادلات را به هم بریزد و فیلم صامت ارتش سرخ را به فیلمی پرسر و صدا و پرفروش بدل کند. انگار چاره یی نیست. با وجود همه مصائب، پسر بیله سوار تنها وقتی به قلب ها هجرتی دوباره خواهد کرد که از پلکان لیگ بالارود و همسایه دیوار به دیوار خورشید شود. یک جام، یک قهرمانی و یک پرواز خاطره انگیز زلزله دهه 60 را دوباره تکرار خواهد کرد. آن وقت می توان به آشتی دوآتشه هایی که سال هاست در حسرت یک قهرمانی می سوزند و دم نمی زنند با سکوها بیشتر فکر کرد.

دم شان گرم. رفقای شهریار در روزهای بی پولی و بی پناهی قدم جلو گذارده اند تا شاید مردان تشنه یی که مدت هاست چشم هایشان را در چشمه های زلال خوشبختی نشسته اند این بار را به منزل برسانند. آن وقت می توان قیافه آن تیم عتیقه سال های دور را که مثل آب خوردن جام به ویترین سرخ ها هدیه می داد را به یاد آورد و در غلغله آدم و هورا به احترام دایی و بچه هایش کلاه از سر برداشت.

به گیرنده هایتان دست بزنید لطفا! این فیلم از حالاصامت نیست!