نمی دانم چرا گذشته ها و خاطراتمان از گذشته خیلی وقت ها شیرین تر از امروزند. حتی گاهی خیلی از دوستان قدیمی مان هم شیرین تر از امروزی ها یعنی بی ریاتر، ساده تر و بخصوص شادتر بودند.

شاید هم من سادگی و روانی شان یا بهتر بگویم شادی هایشان را دوست داشتم. چند سال قبل هم با بچه های تحریریه قرار گذاشته بودیم که هر یک از ما در یک روز مشخص از هفته با خوش سلیقگی در تدارک صبحانه ای که بسرعت از قالب معمول نان و پنیر خارج شد، دیگران را شگفت زده کند و بهتر بگویم سرحال بیاورد. چنین تصمیمی کار را به جایی رساند که هر یک از ما به یک پا کدبانو تبدیل شویم؛ کدبانوهایی که بیشترشان از میان آقایان بودند و توانایی شان در طبخ پوره سیب زمینی، سوسیس و تخم مرغ و تدارک صبحانه هایی خاص را به کام بقیه همکارانشان

شیرین می کردند.

یادش به خیر چقدر آن روزها قشنگ بود... آن روزها با صبحانه های لذیذ جام جمی. حالاهمکارانمان ولی پرمشغله تر شده اند، انگار وقتی برای صبحانه خوری هم ندارند، اما آن روزها خیلی قشنگ بود.