در سال 1331 وقتی مهندس بازرگان با درخواست دکتر مصدق، مدیرعامل سازمان (لوله کشی) آب تهران شدند، گفتند: «چه کاری از آب رساندن به مردم و زنده کردن یک شهر بالاتر» و با استناد به آیه شریفه «و جعلنا من الماء کل شیء حی» آن را بر سربرگ های اداری این سازمان و بالای دفترشان نقش بستند تا نشانه ای باشد از اهمیت موضوع آب. آب، یک مساله حیاتی برای انسان و تمام موجودات جهان است چراکه تمام حیات جهان وابسته به این مایع حیات بخش است. در آن زمان هم توجه به موضوع آب به حدی جدی بود که مهندس بازرگان برنامه لوله کشی آب تهران را آغاز کردند و اتفاقا شروع این برنامه از جنوب شهر بود تا تکمیل آن تضمین شود. اگرچه بعد از کودتای سال 32 و خروج مهندس بازرگان از سازمان آب، پروژه لوله کشی آب تهران با وقفه هایی انجام شد اما این حرکت در آن زمان نشانه ای بود بر اینکه ایشان سازمان آب را با چنین نگاه انسانی ای پایه ریزی کرده بودند. اما حالابا توجه به بحران جهانی آب، مساله آب در کشور و به خصوص در تهران به یک مشکل جدی بدل شده و لازم است برای مهار آن در درجه اول، طرح جامع آب در سطح کشور تهیه شود تا استفاده از این مایع حیاتی در بخش های مختلف شهری، صنعتی و کشاورزی، بهینه شود.

اما قدم بعدی صرفه جویی، متوجه مردم است. این موضوع از اهمیت زیادی برخوردار است که سرانه مصرف آب در بین مردم بسیار بالاست و باید از کوچک ترین واحدهای مصرف، یعنی از مصرف روزانه و شخصی خود قدم اول صرفه جویی را برداریم. در حمام از مصرف زیاد آب پرهیز کنیم و باغچه های خود را با آب آشامیدنی آبیاری نکنیم. اگر تجسم کنیم که در بی آبی مطلق، ما برای ادامه حیات نیازمند یک لیوان آب گوارا هستیم در حالی که دیگر شهروندان ما دارند آن را بی رویه مصرف می کنند، احساس مسوولیت ما در زمینه صرفه جویی، جدی تر خواهد شد.

تهران که روزگاری به داشتن بهترین آب جهان معروف بود دیگر چنین شهرتی ندارد اما همین آب باکیفیتی که دارد نیز باید به صورت بهینه مصرف شود تا آینده این شهر با تشنگی همراه نباشد.