امام موسی صدر: «ویل لکل همزه لمزه الذی جمع مالاو عدده یحسب ان ماله اخلده.» هر انسانی که مالی می اندوزد و بر آن می افزاید و گمان می برد که فقط ثروتش او را جاودانه می کند و بر مردم کبر می فروشد و بدگویی و عیب جویی می کند و دیگران را ریشخند می زند و فخر می فروشد که او از دیگران برتر است، این مردمان در آتشی خردکننده افکنده می شوند. در این آیات معنای اخروی آن روشن است اما در این دنیا هم در آتش افکنده می شوند یعنی در اوضاع اجتماعی که چون آتش خردکننده می سوزاند. به سخن دیگر، سرنوشت محتکران و فخرفروشان به مال شان و کسانی که خود را از دیگران برتر می دانند این است که از طریق خشم مردم و ریشخند مردم و رویگردانی مردم در آتش خداوند افکنده می شوند و در هم می شکنند. مصیبت شان این است که ثروت شان از آنان گرفته می شود و مردم از آنان دوری می کنند و در جامعه خوار و خفیف می شوند. این آتش است که قلب شان را می سوزاند. پس هر انسانی که این گونه باشد، پیش از آنکه به آتش دوزخ گرفتار شود و آتش خداوند او را در هم بشکند و قلبش را بسوزاند و همه درها به رویش بسته باشد و به ستون های بلند بسته شده باشد، اینجا و در همین دنیا، در نتیجه احتکار و مباهات به مال و تحقیر مردم گرفتار می شود.