اعتماد| پنج سال پیش کافه نشین های خیابان گاندی یک چهره آشنا در کافه های همیشگی شان دیدند. مردی که با فنجانی قهوه سرد پشت میز نشسته بود همان حبیب خواننده بود. پشت چهره آرام آن مرد، چشم های مرموز مردی بود که نامش مدام با هر خبر جنجالی گره می خورد. مشایی بعد از این دعوت نامش را با نام هدیه تهرانی گره زده و او را تا سال ها خانه نشین کرد. عده یی پیش از آمدن حبیب با خبرسازی درباره بیماری سرطان او و بیماری قلبی پسرش محمد، فضا را تراژیک کردند. این تراژدی بعد از پنج سال کمدی شد. تصور آن مرد نه چندان شاد در بازداشتگاهی در ماسوله، با کنجکاوی سربازان تازه کاری که بی دلیل به سلول او سرک می کشند و به او می رسانند که با «بزن باران» او سیر گریه کرده اند، چیزی نبود که نه حبیب، نه لس آنجلسی ها و نه دوستان مشایی پیش بینی کرده بودند.