همیشه فکر می کنم جای رسول خادم در آن ساختمان خیابان بهشت نیست. نه این که او به عنوان یک عضو شورای شهر تهران اثرگذار نبود که اتفاقا بود، اما خیلی های دیگر هستند که می توانستند در شورای شهر فعالیت کنند که می کنند و تاثیرگذار باشند که هستند. اما ورزش ایران خیلی منتظر این نابغه بی بدیل کشتی جهان ماند که روزگاری هوشش در کشتی گرفتن خیلی ها را علاقه مند این رشته کرد و زیرهای مچ پا های او بهانه ای برای ما که عاشق کشتی شویم. در همه این سال ها که رسول عضو شورای شهر بود، جای او خالی بود، گویی هیچ کس نمی توانست جای او را پر کند.

رسول به خانه بازگشت، در همان المپیک که او در فرصتی کمی تا مسابقات داشت تا تیم را به عنوان سرمربی آماده کند، نشانه های تغییر را شاهد بودیم. درست است که همه بدشانسی های ممکن مانع راه بود، اما تیم ما نشان داد که می تواند ما را امیدوار کند کشتی بازهم به روزهای خوب و پرستاره اش بازگردد.

رسول خادم که بر مسند ریاست فدراسیون کشتی تکیه زد، باز هم سنگ اندازی ها شروع شد. قهر و آشتی های کشتی فرنگی تنها نمونه ای از بحران هایی بود که او باید پشت سر می گذاشت و او این بحران را هم مثل دیگر بحران ها مدیریت کرد و پیش رفت. کشتی آزاد ایران سال گذشته قهرمان جهان شد و امسال نایب قهرمان جهان. کشتی فرنگی ایران هم در رقابت هایی که چندی پیش در تاشکند ازبکستان برگزار شد، برای اولین بار به مقام قهرمانی جهان رسید.

روز گذشته در اینچئون باز هم کشتی نشان داد بی دلیل نیست که از آن به عنوان رشته اول و رشته ملی ایران یاد می شود. آقارسول کشتی را به مسیر صحیح آن بازگردانده است. او بهترین فرد برای این پست است و می تواند آینده روشن تری را برای ما رقم بزند. حتی اگر کسانی هم نخواهند، چندان مهم نیست. خوش به حال کشتی که چنین «خادمی» دارد.