فیلم از دو پاره تشکیل می شود. قبل و پس از مرگ حاج ابراهیم، همسر و پسر جانبازشان: دو بخشی که نسبت به یکدیگر دارای تقدم و تاخر نبوده و می توانند بر هم پیشی بگیرند، زیرا داستان فیلم داستان سرراست و منظمی نیست. حتی اگر بیشتر سکانس ها را با هم جابه جا کنیم تغییر خاصی در درک فیلم صورت نمی پذیرد.

فیلم به کلیشه ها متوسل می شود و تنها نسبت به همتایان پیشین خود کمی با دقت بیشتر فیلمبرداری شده است. روند داستان به سختی پیش می رود و کند است. بیننده دغدغه یی پیدا نمی کند که قصه را پیگیری کند و ملتهب و نگران شخصیت ها نمی شود. جز شخصیت پدر و رضای جانباز که تا حد قابل قبولی پرداخت شده اند، سایرین در حد تیپ و تک بعدی باقی مانده اند.