(بدان ای سالک راه خدا!) اگر انسان، وابسته و دلبسته به خدا شود، چون خدا از نظر هستی و کمالات، موجودی بی نهایت است، هرگز متوقف نمی شود و دائما در حرکت و سیر به سمت کمال است. این هدف محرک انسان است، و چون به بی نهایت وابسته است، هیچ گاه متوقف نخواهد شد، در این سیر، ترمز و ایستادن مطرح نیست، مانع هست، اما ایستایی وجود ندارد. از طرفی این حرکت همسو با حقیقت انسان بوده و او را واقعا سیراب می کند و نیازش را برطرف می سازد. زیرا طلب در انسان بی نهایت است و هیچ گاه سیر نمی شود و چون طلبش بی حد است، مطلوب بی حد می خواهد. انسان مفطور است به طلب کمال، انسان فطرتا طالب کمال است. این خصلت با سازمان وجودی او آمیخته است. از طرف دیگر او هستی طلب است و زیادت در هستی را می طلبد. و این خواسته تمام شدنی نیست، هرچه جلوتر برود، بازهم می خواهد. بنابراین پیشرفت و تکامل تنها در مسیر عبودیت خدا محقق خواهد شد. 1