انتظار هر پاسخی جز «نه» را داشتم. پیرزن با بی اعتنایی در جوابمان گفت که خودش هم آنجا میهمان است و این شاید برای رد کردن ما بهانه خوبی بود!

بلافاصله در ماشین نشستم. حس خوبی نداشتم. کمی جلوتر رفتیم و این بار خیلی خوشبینانه تر همین سوال را پرسیدم اما همچنان پاسخ برای پذیرفتن میزبانی ما، منفی بود. به حرف هایی که کارگران در کارگاه چوب بری زده بودند که در مسیر اسالم به خلخال مردم به میهمان نوازی شهرت دارند، شک کردم. ناامیدانه پیش رفتیم و حتی به خوابیدن در ماشین هم فکر کردیم تا اینکه با مردی مواجه شدیم که وقتی از وضعیت خودمان و پروژه صحبت کردیم، استقبال کرد و ما را به منزلش دعوت کرد. خیلی خوشحال شدم از اینکه بالاخره یکی ما را پذیرفت. نفس عمیقی کشیدم و خودمان را برای یک شب نشینی غافلگیرکننده آماده کردیم.