دستی که به اخلاص بر آسمان برده می شود تا پروردگار خویش را از دل بخواند بی تردید پذیرفتنی است. نیایش رمز پیوند بنده است با معبود خویش، پیوند با آن هستی بخشی که هست می کند هرآنچه اراده کند. نیاز به درگاه آن بی نیازی که پایانش آرامشی است از جنس حضور، حضوری که در همه احوال همنشین دل است و هر لحظه نوید می دهد که باز آی.

سایه معشوق اگر افتاد بر عاشق چه شد/ما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بود

دعای صبح و آه شب کلید گنج مقصود است / بدین راه و روش می رو که با دلدار پیوندی