بی انصافی است اگر اقدامات صورت گرفته توسط مدیران جدید سینمایی را کم اهمیت عنوان کنیم، مهم ترین آن هم تلاش سازمان سینمایی برای بازگشایی خانه سینماست که با مرور زمان و البته بسته به فعالیت مفید مدیران خانه سینما می تواند راهگشای معضلات بعدی باشد. در عین حال بیشتر از یک سال از دوران فعالیت مدیران جدید سینمایی نمی گذرد و شاید بتوان جشنواره فیلم فجر امسال را به نوعی کارنامه ای روشن از عملکرد مدیران فرهنگی دولت دهم در فضای سینما عنوان کرد. اگر قضاوت انتزاعی درباره عملکرد مدیران جدید سینمایی داشته باشیم شاید بگوییم خیلی از انتظاراتی که متصور بودیم برآورده نشده است؛ اما به هر حال ما در فضایی منتزع و منفک از حاشیه های پیرامونی که زندگی نمی کنیم؛ سازمان های رقیب هستند، فضاسازی های جناحی وجود دارد، سنگ اندازی های سیاسی به چشم می خورد و... و بازتاب همه اینها متاسفانه در عرصه فرهنگ نمود عینی تر دارد و نمونه آشکار آن هم ماجرای واکنش مجلس به اکران چند فیلم است.

شکل گیری فضای پرسوء تفاهم اینچنینی گویای این واقعیت است که هنوز نزدیک سازی ها و تقریب بین مدیران فرهنگی جامعه یعنی رئیس سازمان سینمایی و دیگرانی که در عرصه فرهنگ فعال هستند از جمله صداوسیما، حوزه هنری، مجلس و... به شکل کامل صورت نگرفته است و با اکران برخی فیلم های مجوزدار بعید نیست برخی سازمان ها به روال سال های گذشته مجددا یکسری سیاست های محدود کننده اعمال کنند. چه بسا مدیران سینمایی حقایقی را ببینند که به شکل عرفی و عادی دیده نمی شود و واقف به مصالح و مسائلی باشند که دیگران نمی بینند یا درک نمی کنند اما انتظار عمومی جامعه این است که سازمان سینمایی مستقل تر و فارغ از احتیاط های کنونی عمل کند و اجازه ندهد گروه های رقیب ابتکار عمل را در دست بگیرند. انتظار می رود مدیران سینمایی شجاعانه تر در مقابل این فضا قرار بگیرند و این سازمان اقتدار حاکمیتی اش را به منصه ظهور برساند. سازمان سینمایی یک سازمان حاشیه ای فرهنگی نیست بلکه نماد و اقتدار فرهنگی جامعه در فضای سینمایی است و با استناد به این موضوع می تواند کنش مندترحرکت کند.