شاخصه و مولفه ای که از ابتدای شکل گیری سازمان سینمایی جذاب می نمود تشکیل ساختاری چابک و کوچک بود که دیوانسالاری را کاهش دهد و بودجه مستقلی داشته باشد، بر همین اساس از همان زمانی که سازمان سینمایی در شورای عالی اداری به تصویب رسید، این انتقاد مطرح شد که اگر قرار است سازمانی مستقل با اختیاراتی که برایش تعریف و ادعا می شود تشکیل شود، باید قاعدتا به پشتوانه مصوبات قانونی مجلس شورای اسلامی تشکیل شود تا از قدرت لازم برخوردار شود

نه شورای عالی اداری!

نقد من به سازمان سینمایی گستردگی ابعاد معاونت سینمایی است به جای اینکه سازمانی چابک متولد شود مجموعه ای شکل گرفت از ادارات متعدد، معاونان مختلف، مدیران کل بی شمار و... که خب همه این ها یک پیامد دارد؛ اینکه کارها به سرعت و سهولت انجام نمی شود.

دوستانی که در دولت یازدهم عهده دار این مسئولیت شده اند در فکر اصلاح ساختارهای سازمان سینمایی هستند و تلاش می کنند اشکالات سازمان سینمایی را به جهت فربهی و کندی بر طرف کنند، بخش هایی را در هم ادغام کنند، شرح وظایف و اختیارات را برای دیگر بخش ها بازتعریف کنند و...

اما اینکه دقیقا تا امروز چه اتفاقی افتاده و عملا چه اصلاحاتی انجام شده است چندان مطلع نیستم. به هر حال آقای ایوبی و همکارانش با میراثی از دولت دهم و مدیران سینمایی آن مواجه شده اند که از یکی دو جنبه مفید است از جمله مناسبات مالی سازمان سینمایی است که نسبت به معاونت سینمایی تعریف بهتری دارد و می تواند کمک حال سینمای ایران باشد و دستاوردی محسوب می شود که باید به آنها دست مریزاد گفت. هر چند همچنان این گلایه هم وجود دارد که ساختار فربه این سازمان سازوکارهای اجرایی را در سینما طولانی‎تر و به تبع با هزینه های بیشتری همراه کرده است.