نویسنده: مهتاب بلوکی

ترجمه ابوالفضل الله دادی

نشر نی

ژان ژنه در آثار نمایشی اش اصطلاح «معماری خلا» را به کار می برد. هدف این پژوهش روشن کردن ساخت های مضمونی- نمایشی این معماری با بررسی انواع گسست ها، فاصله ها و شفافیت های خلااست که خود را در نوعی گسست از واقعیت نشان می دهد. این گسست از طریق «بازی» و نمایش آن در صحنه به شیوه های گوناگون و ابهام میان «واقعی» و «ناواقعی» انجام می گیرد.ژنه با براندازی شخصیت نمایشی به شیوه غایب و مستهلک سازی بی پایان آن در بازی انعکاس های آینه ای به شفافیتی بسیار فراتر از واقعیت اولیه خود آن دست می یابد.فضا و زمان ژنه ای با درهم شکستن زمان خطی، با توهم، با بازی و با ابهام، می کوشد خلاواقعیت را در تمام سطوح نمایشی عامل کند و مضمون خلارا به سرچشمه و غایت هرگونه آفرینش هنری تبدیل کند.این اثر برای علاقه مندان به «فلسفه هنر» می تواند اثری قابل تامل باشد.