یک توده درون ریه سنگینی می کند و میل بالاآمدن دارد، یا می خواهد از درون سینوس ها بلغزد و آزاد شود، سربالایی و سرپایینی می آید و با کمی کشش و کمی اهن و تولوپ می نشیند توی دهان و بعدپرت می شود به سمت زمین.

این سیر از ریه و سینوس به بیخ گلو و بعد هم تا دهان و سپس تا روی زمین برای ما مجانی است و تنها تاوانش اگر بد بیاوریم، چسبیدن این توده لزج به لباس خودمان یا بغلی مان یا آلوده شدن درختی، بوته ای، دیواری.

ولی در همه جای دنیا این طور راحت از کنار صاحبان این توده های زشت پراکنده در محیط نمی گذرند، چنانچه شوراهای محلی لندن بتازگی طرحی را تصویب کرده اند که اگر کسی آب دهانش را در خیابان های شهر پراکنده کند باید 80 پوند جریمه بدهد. الان برای داشتن یک پوند باید حدود 5600 تومان پرداخت که رقم گرد شده اش برای 80 پوند می شود 450 هزار تومان، یعنی یک جریمه درشت عبرت آموز.

اما ما آب دهان می اندازیم، در فضاهای مختلف، بی توجه به دل به هم خوردگی تماشاگران، بی نگرانی از این که این دیوار خانه مردم است و....

گفتنش هم حتی خوب نیست چون فرض بر این است که همه می دانند جای بزاق کجا هست و کجا نیست.

درست است که اینجا کسی این کار زشت هر شهروند را نمی شمارد و بابتش جریمه نمی گیرد، اما خودمان که آمارش را داریم و می دانیم چه کار می کنیم. پس حالاباید گفت بیایید به احترام آب، به احترام خاک، به احترام هوا و به حرمت همه انسان هایی که کنار ما زندگی می کنند و حق دارند در محیطی پاک و تمیز، به دور از زشتی ها و آسوده خیال در خیابان ها قدم بزنند، در رفتار خود تجدید نظر کنیم.

قدم زدن در خیابان ها و بوستان ها خیلی لذتبخش است، اما اگر این فضا با حرکات ناشایست ما کثیف شود، دیگر نه فقط لذتبخش نخواهد بود، بلکه روح و روان مان را هم تحت تاثیر قرار می دهد.