در صبحی که با آرنالدو پومودورو قرار ملاقات داشتم، ایشان از جلسه ای با قیافه درهم بیرون آمده بود. وقتی شنید که اسم پروژه «غبارروبی زمین» است، چهره اش با لبخندی باز شد و گفت هنگام خلق «کره» دقیقا به کره زمین فکر می کرده است و تا به امروز، تمامی کسانی که با این پروژه در تماس بوده اند، عکس العمل مشابهی داشته اند.«غبارروبی زمین» نقطه مشترکی برای افراد مختلف داشته است. از کارکنان موزه تا رهگذران و کارگرانی که در این پروژه همکاری کرده اند: اوضاع دنیا، محیط زیست و... ناگهان این پروژه دیگر راجع به مرمت اثر باارزش آرنولدو پومودورو نبود، بلکه سمبلی بود از پاکی در مقابل آلودگی و نور در مقابل تاریکی و اینچنین است که پومودورو در ایجاد پلی بین نشان و زندگی موفق بوده و هر کسی جای خود را در این کره «این دنیا» یافته است؛ حتی حشرات و اشیای ریزی که هنگام «غبارروبی زمین» در کره یافتیم.اینکه این پروژه بزرگ یا کوچک باشد هم مهم نیست، اهمیت آن در ایجاد این تصویری خلاصه می شود که آمیزش زندگی و هنر؛ «چیزی که هنرمند برای آن تلاش می کند» تا چه حد یکدیگر را منعکس می کنند. در آخر، می خواهم از تمامی کسانی که با ما در این رویا همسفر بوده اند، تشکر کنم. قبل از همه از گروه سرمایه گذاری آگرین که بدون حمایت مالی آنان، این مهم امکانپذیر نبود و در ادامه از آرنالدو پومودورو، مارکو منگوتزو، بنیاد آرنولدو پومودورو، مجید ملانوروزی، موزه هنرهای معاصر تهران، سفارت ایتالیا در تهران، پرویز تناولی، کارلو چررتی، حمید عینی، سعید بهاور، جواد رشیدی نژاد، بهناز هوشمند، تندیس تناولی و آرام قوام پور تشکر می کنم.