ظاهرا دهه شصت دست از سر داستان نویسان ایران برنمی دارد. نباید هم بردارد. اما رمان ارسطویی به آغازهای این دهه می پردازد. به لحظه هایی از دهه شصت که دهه شصتی ها شاهدش نبوده اند. از این بابت نمی شود گفت «من و سیمین و مصطفی» رمانی نسلی است. نباشد هم عیبی ندارد. از همان صفحه اول، راوی از اتوبوس پیاده می شود و می بیند که رفقایش را سوار مینی بوس می کنند. تقریبا همه ماجرا همین است. عده ای از اتوبوس پیاده می شوند و بعضی ها با مینی بوس سر از ناکجا درمی آورند. ولی شخصیت جادویی این رمان زنی است به اسم سیمین. که متعلق به خانواده ای است متمول. پدرش نظامی است و خان زاده، با کلی خدم و حشم. در فضای ایران پیش