آن طرف خیابان موسسه زبان ایران-آمریکا بود، این طرف خیابان، ساختمانی که دارو دسته تروتسکی باز در آنجا اتاق گفت و گو داشتند. از همین جملات نخستین، رمان «من و سیمین و مصطفی» درمی یابیم که با کلان روایتی سروکار داریم. تا آخر رمان هم این دوگانه ها داستان را پیش می برند. رمان شیوا ارسطویی نیز همصدا با جریان داستان نویسی اخیر ما، در پس زمینه دهه شصت روایت می شود و بیش از آنکه بر مبنای اندیشه ای تاریخی یا تحلیلی تاریخی شکل بگیرد، از دینامیسم تحولات درونی ادبیات داستانی ما پیروی می کند. بگذریم از اینکه ادبیات معاصر ما چندی است که ناتوانی خود را بر دوش تاریخ گذاشته و به منطق بازنمایی تن داده تا مگر نابهنگامی