فرهنگ های تمدن یافته در اعصار تاریخ، همواره وجودیت خود را در قالب تندیس واره ها نمایان می کردند. مجسمه ها در کنار معماری، ملاکی برای بیان قدرت از سوی نظام های حاکمیتی تمدن ها، تلقی می شدند، یعنی هرگاه حکومتی توانست قدرت خود را در جامعه ای تسری بخشد، آنگاه دست به خلق نمودهای عینی و بصری در قالب معماری و مجسمه زد؛ پس بر همین اساس می توان مجسمه را مظهر قدرت نمایی فرهنگ ها دانست. اما مجسمه سازی در طی تاریخ با عبور از جریانات هنری، همواره خود را در پیوند با نشانه های زیبایی شناسی و فرهنگ های عمومی همگام کرده تا بتواند در گفتمان رایج هنری جایگاهی برای خود فراهم کند. عبور از پیکره تراشی و رسیدن به