تعطیلات عید تمام شد. معمولاچند روز طول می کشد تا حال و هوای تعطیلات عوض شود. در ادارات هم تا یک هفته دید و بازدید است و معمولاتا پایان اردیبهشت یا حتی بعد از آن مکالمات با تبریک سال نو شروع می شود. با این حال چرخ دنیا در تعطیلات متوقف نشده و شتاب عادی خود را دارد. با این مقدمه اجازه می خواهم از زاویه خود به مهم ترین رویداد ایام تعطیلات یعنی مذاکرات هسته ای و نتیجه آن بپردازم؛ نتیجه ای که بهتر از همه پیش بینی ها بود. از این نظر کاری حرفه ای که در ورای این مذاکرات انجام شد، واقعا تحسین برانگیز است. بعضی تندروها از موضع مخالفت نکاتی را مطرح می کنند و احتمالاآن را بیشتر هم خواهند کرد ولی باید دانست با موضع آنها هیچ گاه قدم از قدم جلو نمی رود و شرایط جز انزوا و خشونت بیشتر و پیامدهای آن نخواهد بود. کشور و مردم ما شانی دارند که گاه چهره بیرونی آن کاملامتفاوت بود. آنچه در اثنای این مذاکرات صورت گرفت، چهره واقعی تری از ایران را در جهان به نمایش گذاشت که دلگرم کننده است. نکته بعد وقوف بیشتر بر سازندگی گفت وگوست. ما نباید از اینکه حق خود را از ورای گفت وگو مطالبه کنیم نگران باشیم. در واقع راه بهتری از آن نمی توان سراغ گرفت. دریافت اهمیت گفت وگو نزد گروه های مختلف بسیار مهم است. اگر تمرکز بر ایجاد شرایط بهتر باشد، خودبه خود تعصب کنار خواهد رفت. آشکار است که این نکته با حفظ هویت منافاتی ندارد. ما می توانیم با حفظ چارچوب های خود، منافعمان را هم در تعامل سازنده تر با دیگران دنبال کنیم. بر این اساس وقتی شما برای یک توافق خوب وارد گفت وگو می شوید، نشان می دهید که تا چه اندازه منافع خود را می شناسید و برای کسب وضعیت بهتر و ارتقای شرایط تلاش می کنید. از این نظر توافق راه را برای کسب وضعیت بهتر در آینده می گشاید. طبیعی است که این راهگشایی، موقعیت ملی ما را در آینده تقویت می کند و اثر مثبت خود را در زندگی های شخصی هم نشان خواهد داد. راهش البته صبوری و ارتقای آگاهی و عدم انفعال است.