مربیان ایرانی هنرهای زیادی دارند؛ یک توانایی خارج از حد تصورآنها، خنداندن مردم است. کافی است یک تیم فوتبال ببازد، آن وقت جالب ترین و خنده آورترین بهانه ها از زبان مربیان شنیده می شود؛ جادوگر، رمال، کی روش، قلم به دستان مزدوروحالا«باد»! می گوید پیروزی صد پدردارد اما باخت، یتیم است، یعنی کافی است یک تیم ببازد، آن وقت است که هیچ کس از اطرافیانش دیده نمی شود و آن هایی که ناچار به پاسخگویی هستند، تقصیرها را به گردن دیگران می اندازند. در فوتبال دنیا مربیان بهانه های مشخصی دارند. مثلااشتباه داوری که البته خیلی کم مورد استفاده قرار می گیرد و ضد فوتبال بازی کردن حریف که بیشترین فراوانی استفاده را دارد جزء بهانه های معروف فوتبالی هاست.این بهانه ها در فوتبال ایران هم به وفوریافت می شود و حتی گاهی بیش از حد تصور دیده می شود. درایران اشتباه داوری جزئی از فوتبال نیست چون درهر بازی یکی از بخش های اصلی نشست های خبری انتقاد از کار داور است. همچنین همه مربیان ایرانی از این که حریف دفاعی بازی کرده و مانع از بازی هجومی تیمش شده شاکی اند، انگار نه انگار که فوتبال دفاعی، ساکن و بدون جذابیت، سبک فوتبال اکثر تیم های ایرانی است.