فقط 3 نفر هستند. زن، مرد و یک بچه کوچک؛ شاید 5 ساله یا کمی بزرگتر. میز پر از غذاست. یک سینی جلوی هرکدام، حتی کودک که دستش را زیر چانه گذاشته و با بی حوصلگی پاهایش را که از صندلی آویزان است، تکان می دهد. مادر و پدر مشغول خوردن هستند. گاهی مادر تشری به بچه می زند که «زود باش غذایت را بخور!» و بچه که انگار گرسنه نیست، قیافه اش هر بار در هم می رود و غر و لند کنان می گوید:«نمی خورم!» مادر اما با اصرار یکی دو لقمه در دهان کودک می گذارد و دوباره مشغول خوردن می شود. نگاه کردن دیگران موقع غذا خوردن، کار درستی نیست مگر اینکه آدم بخواهد سوژه ای را دنبال کند. وقتی خانواده 3 نفره از پشت میز بلند می شوند،