«قرآن» از ریشه قرائت و به معنای کتاب خواندن است. اما خواندن آن از باب سرگرمی نیست؛ بلکه بهره مند شدن از فهم معانی و عمل کردن به احکام و دستورات عالیه آن است. دستوراتی که متضمن سعادت انسان ها در تمام دوران ها است.

رسول گرامی اسلام(ص) می فرماید: «همانا قرآن نور آشکار و ریسمان محکم و شفابخش از بیماری ها و بزرگ ترین فضیلت و سعادت است». کسی که از قرآن نور و راهنمایی بخواهد او را نورانیت می دهد. کسی که کارهای خود را با قرآن منطبق سازد خدا او را از لغزش ها حفظ خواهد کرد. کسی که از احکام قرآن جدا نشود خدا به او رفعت خواهد داد. کسی که دستور قرآن را بر تمایلات خود و بر هر چیز مقدم بدارد خدا او را هدایت خواهد کرد1.