ضرورت صیانت از میراث معماری و شهرسازی و حفاظت از ارزش های هویتی آن و نگهداری بافت های تاریخی در شهرهای مختلف موضوعی است که در سخنرانی ها و اظهارنظرهای مدیران و کارشناسان بسیار می شنویم و گاه نیز در وضع قوانین شاهد آن هستیم. با این حال، کمتر اتفاق می افتد که این تلاش ها به رویدادهای خوب و تاثیرگذار منجر شود و بتوانیم نمونه های بارزی را ارائه دهیم. این مشکل دست کم به دو علت رخ داده است:

نخست اینکه مفاهیم مربوط به معماری و شهرسازی تاریخی ایران بدان گونه که باید و شاید، از یک تعریف کاربردی و کارکردی برخوردار نیست و در حد نظریه باقی مانده است. به بیان دیگر تعاریف مربوطه بیشتر کلی و مجازی است