روی بالکن طبقه دهم یکی از برج های خیابان فرمانیه - به اتفاق یا انتخاب- که رفته باشی و رو به شمال ایستاده باشی، منظره هولناکی پیش رویت می بینی. هولناک از این رو که چهار سال پیش هم در همان طبقه و روی همان بالکن ایستاده بودی و اردیبهشت بود و دامنه کوه شمالی تهران را که سبزه زده بود می دیدی و به کودکی که کنار دستت ایستاده بود، با انگشت نشان می دادی که کجا پارک جمشیدیه است و کجا امامزاده قاسم است و... حالادر تابستان گرم 94 روی همان بالکن سرت گیج می رود و باید هرچند دقیقه از ترس دولاشوی و سرت را بدزدی چون فکر می کنی جرثقیل زردی که با حوصله، مصالح بتنی را جابه جا می کند، ممکن است در حرکت عرضی اش به