در سال های گذشته اتفاقی که درباره فیلم های دفاع مقدس افتاد، کلیشه زدایی از چهره ای بود که در این فیلم ها شهدا را به تصویر می کشید. یک چهره قدسی و مبرا از خطا که گویی از ابتدا برای شهادت متولد شده است. این روایت کم کم تغییر پیدا کرد و سعی شد شهدا، زمینی معرفی شوند. به نظر می رسد آوینی بعد از شهادت اما هنوز درگیر همان کلیشه است. یعنی تلاش می شود آن تصویر در این قاب زنده بماند. هر سال به بیستم فروردین که می رسیم، هرکس از زاویه دید خود به تحلیل شخصیت و چهره آوینی می پردازد و هرکس از دریچه چشم خود به او می نگرد؛ به مردی با صدای گیرا و صاحب ادبیاتی ویژه با کلمات به هم چسبیده و جملاتی طولانی. صاحب