وقتی سینما را تعریف می کنند در کنار صنعت و سرگرمی بودنش، پای ضلع سوم به میان می آید؛ یعنی رسانه. از این جهت که فیلم باید هدف داشته باشد و شالوده اش را روی چیزی ببندد که بتوان باورش کرد. این باورپذیری همان همذات پنداری با مخاطب است؛ مردمی که حاضرند برایش پول خرج کنند تا زندگی شان را روی پرده ببینند.

این متن را منهای فیلم های تخیلی و فانتزی و از این دست آثار باید خواند. غرض چیز دیگری است؛ کمی بحث را ایرانیزه کنیم و سراغ درام و خلق موقعیت و شخصیت ها برویم و مثالش را در فیلم های روی پرده ببینیم. این که چقدر سبد اکران نوروزی حتی فیلم های کمدی یا طنزش با زندگی ایرانی اسلامی غریب اند یا عجین.