آیا ما با دوستمان دشمنی می کنیم، آن هم دوستی که همیشه و در هر شرایطی، وجودش برایمان نعمتی بزرگ بوده است؟ مسلما همه شما با خودتان می گویید نه، محال است آدم با دوستش دشمنی کند، آن هم دوستی که وجودش نعمت باشد. به نظرم بهتر است همگی کمی بیشتر فکر کنیم و دوستان و مهربانانی را که پاسخ دوستی و خوبی شان را با بی مهری داده ایم، پیدا کنیم. البته من یکی از این دوستان را پیدا کرده ام؛ دوستی که نماد مهربانی است، اما ما با رفتارهای اشتباهمان، هم او را به خطر می اندازیم و هم خودمان را. این دوست، طبیعت است؛ طبیعتی که مدام درخت هایش قطع می شود، زباله ها گوشه و کنارش جا خوش می کنند و روز به روز سودجویی بشر بیشتر و بیشتر به آن لطمه می زند، غافل از آن که این لطمه ها دامان انسان را هم می گیرد.