دانشگاه یک نهاد اجتماعی و فرهنگی از نوع «دانش» است. فلسفه وجودی دانشگاه، «تولید خیر عمومی» و «رفاه اجتماعی» است. تولید خیر عمومی را دانشگاه از طریق «علم ورزی» و «دانش پژوهی» پیگیری می کند. با ادغام دانشگاه در منطق دولت یا در منطق اقتصادی، هویت ذاتی دانشگاه که فرهنگی و اجتماعی است از او سلب می شود؛ یعنی دانشگاه سرشت ساختی و کارکردی خود را از دست می دهد.

ما با چهار موجودیت مواجه هستیم؛ «دولت»، «دانشگاه»، «جامعه» و «بازار». این چهار موجودیت هر کدام تکنیکی دارند، تکنیک دولت «قدرت» است؛ قدرتی که قانونمند و توافقی باشد. تکنیک بازار «منفعت» است. وقتی بازار مشروعیت دارد که در آن رقابت، رفاه اجتماعی و کیفیت زندگی باشد. تکنیک جامعه هم «خود» است؛ یعنی از طریق کنش متقابل نمادین، خود را برجسته می کند. اما تکنیک دانشگاه علم آموزی، پرسشگری و تامل است.