کریستین بوبن رمان نویس نیست. داستانسرا هم نیست. و نه قصه گو هم. او یک شاعر است و بلکه یک عارف. کتاب می نویسد، ولی نویسنده نیست. فلسفه خوانده است ولی از فلسفه بافی بیزار است. شعر می گوید ولی شاعر هم نیست. پیرو هیچ مرام و مسلک خاصی نیست و به گفته خودش، اعتقادی به لزوم داشتن استاد و راهنما ندارد. به دنبال مرید و پیرو هم نیست. او عارفی است که عرفان خاص و شخصی خود را دارد. اندوهی بزرگ راهنمای او به سوی شادی و شعفی بزرگ تر و عمیق تر، حقیقی تر و ناب تر و خالص تر شده است. خلاو نبودن، او را به بودن رهنمون شده است. به بودنی دائمی، به بودن در هر لحظه، حضور در هر لحظه، لمس هر لحظه، دیدن هر لحظه؛ و این همان «حس حضور»ی است که عرفا همواره از آن گفته اند.