فوتبال ایران چارچوب و ادبیات خاص خود را دارد. مواردی در آن دیده می شود که در هیچ جای دیگری دیده نمی شود. زمانی که دیوید بکام در آخرین بازی خود در پاریسن ژرمن با آن مراسم باشکوه از دنیای حرفه ای فوتبال وداع کرد، همه به فوتبال فرانسه تبریک گفتند که از چنین فرهنگی برخوردار است.

شنبه شب در آخرین بازی پاریسن ژرمن در لیگ یک فرانسه (مقابل نانت که به برتری 4 بر صفر میزبان منتهی شد) و همین طور مراسم جشن قهرمانی تیم پاریسی، اتفاقاتی افتاد که برای اهالی فوتبال ما فقط حسرت داشت. مراسمی باشکوه برای وداع با زلاتان ایبراهیموویچ؛ مراسمی که مانند نداشت و باشکوه تر از این نمی شد. پاریسی ها سنگ تمام گذاشتند تا همه بازیکنان بزرگ دنیا برای حضور در این تیم ترغیب شوند. آنها نشان دادند دست کسانی را که برای آنها زحمت بکشند، نمی شکنند، اما در این فوتبال این گونه است. ما عادت کرده ایم خوش استقبال و بدبدرقه باشیم. عادت کرده ایم سنگ، نثار افرادی کنیم که گل به ما می دهند. راه دور نرویم. نگاهی به دو فصل اخیر لیگ نشان می دهد چه چوب ها که بر تن خودی ها نشاندیم. یحیی گل محمدی در بازی ذوب آهن و استقلال خوزستان، دستش خالی بود. کاری از دستش برنمی آمد. ضمن آن که او باید همین تیم خسته را برای بازی رفت مرحله حذفی لیگ قهرمانان و بلافاصله فینال جام حذفی آماده کند. او با این تیم خسته که پنج بازیکن اصلی اش محروم و مصدوم هستند، چه کار می توانست بکند که نکرد؟ آیا سزای او برای سال هایی که به عنوان بازیکن و مربی در خدمت پرسپولیس بود، خروارها خاک بود؟ آیا این سیل ناسزا و توهین در فضای مجازی که روح او را با خود برد، منصفانه بود؟ کاش تجلیل از زلاتان و مراسم جشن قهرمانی تیم پاریسی را همه فوتبالدوستان ایرانی ببینند. آرزو نداریم مراسمی مانند آن برای فوتبالیست های ایرانی بگیریم. کاش تجلیل های اروپایی باعث شود زحمات آنها مقابل چشم ما باشد و فقط به اهالی فوتبال توهین نکنیم. همین خود بزرگ ترین تجلیل است.