همیشه باور داشته و دارم که ملت ما از هوش و حافظه تاریخی سرشاری، برخوردار است به اعتقاد من تبدیل کردن شهر تهران به یک گالری بزرگ، آن هم در این موقعیت حساس کنونی تنها می تواند خلاقیت ذهن هوشیار یک ایرانی باشد. می دانیم که شهرداری برای بیلبوردهای تبلیغاتی، روزانه هزینه ای دریافت می کند. شهرداری نه تنها از درآمد ده روزه اش صرفنظر کرده، بلکه برای چاپ بیلبورد، آن هم در ابعاد بزرگ، هزینه هنگفتی را متقبل شده است. مهمتر از این مسائل مادی، اهمیت و اعتبار دادن به هنر نقاشی است که این حرکت هنرپرورانه ارزشش را دارد.

این نمایشگاه بزرگ، زمینه ساز آینده هنر معاصر ایران و مشوق هنرمندان ایرانی است و از طرفی دیگر توانسته است به هدفی بزرگ که نشان دهنده ارزش های معنوی ملت ما به جهانیان است، نائل آید.

به نکات مثبت این ابتکار بیندیشیم که اشاعه هنر در سطح کوچه و خیابان و ایجاد رابطه ای بی ادعا بین رهگذر و هنر است و نتیجه اینکه جایگاه هنر و هنرمند را بالامی برد.

همیشه با دیدن این بیلبوردها در سطح شهر که اکثرا یکنواخت و تکراری هستند، با خود اندیشیده ام، آیا براستی دیدن این آگهی های اکثرا بدسلیقه، تاثیر منفی بر بینندگان نمی گذارد؟ اکنون به این نتیجه می رسم این گناه بیلبوردها نیست که دوستشان ندارم، بلکه پیام و هدف تجاری آنهاست که ناخودآگاه به من رهگذر تحمیل می شود. به عبارت دیگر، گذشته از نحوه اجرای تبلیغاتی بیلبوردها، این پیام و هدف آنهاست که مرا آزار می دهد و سعی دارم نبینمشان.

به عنوان یک ایرانی و یک نقاش که همیشه تا جایی که در امکانم بوده، برای شناساندن و اشاعه هنر نقاشی به هموطنانم خدمت کرده ام، وظیفه خودم می دانم که به برگزارکنندگان این نمایشگاه عظیم و هوشمندانه، تبریک بگویم و آرزو کنم که از ایرادات نادرستی که احتمالا مطرح خواهد شد، دلسرد نشده و راه بزرگی را که آغاز کرده اند، ادامه دهند.