حضور در رویداد بزرگ المپیک آرزوی هر ورزشکاری است. همه دوست دارند عمر ورزشی خود را یک روز با المپیک تمام کنند. از این رو برای رسیدن به المپیک سال ها تلاش می کنند. تربیت ورزشکار برای چنین رویداد بزرگی در بازه زمانی هشت تا ده سال امکان پذیر است و کشورهای صاحب ورزش در دنیا سعی می کنند در فرآیند استعدادیابی تا قهرمانی همه نوع برنامه و امکانات را برای ورزشکاران نخبه فراهم کنند.

در ایران نیز ورزشکاران زیادی با تلاش بی وقفه در دوران ورزشی خود بخت راهیابی به المپیک را پیدا می کنند، اما باید دانست در راه المپیک، چنانچه تلاش شبانه روزی ورزشکاران با صبر و شکیبایی آنها همراه نباشد، ممکن است لطمات جبران ناپذیری به روند فعالیت ورزشکاران وارد کند. از این رو تلاش توام با صبر و حوصله، شاخص مهمی در راه رسیدن به چنین رویداد بزرگی است.

روزهای گذشته، مسافرت شتابزده برخی ورزشکاران به کشورهای همجوار با سودای کسب سهمیه المپیک ثابت کرد، هنوز ورزشکارانی هستند که سرنخ ورود به المپیک را بدرستی نمی شناسند. شاید نفس کار این عده درست باشد، اما اجرای صحیح یک برنامه از پیش تعیین شده، اهمیت فراوانی دارد. متاسفانه در برخی فدراسیون ها با المپیک به صورت یک مد برخورد می کنند و چند ماه مانده به رقابت های المپیک تازه به فکر برنامه ریزی برای این رویداد بزرگ می افتند در شرایطی که المپیک یک باور است. باید باور کرد رسیدن به این رویداد، برنامه ریزی بلند مدت توام با صبر و شکیبایی می خواهد. چنانچه هدفگذاری و برنامه ریزی درست باشد، 60 روز پیش از المپیک فیل کسی یاد هندوستان نمی کند که با هزینه شخصی سهمیه المپیک بخرد!