«شهید ابوترابی فرد، عارف شیدایی بود که راز و نیازهای عاشقانه اش با خدای بزرگ در نیمه های شب، دل عشاق عالم را آب می کرد. آنقدر آرام و مطمئن بود که گویی از عمق اقیانوس برآمده است.»

این عبارات شهید دکتر مصطفی چمران درباره مردی است که به واسطه حضور در ستاد جنگ های نامنظم و انجام عملیات های برون مرزی علیه رژیم بعث چند روزی از او بی خبر بودند و حتی گمان کردند او به شهادت رسیده است اما گزارش های بعدی حاکی از اسارت علی اکبر ابوترابی فرد در 26 آذر 1359 بود. به واسطه همان گمان اولیه،یادداشت شهادت ابوترابی فرد به قلم دکتر چمران در روزنامه کیهان سه شنبه 9 دی 1359 منتشر شد. شهید چمران بدرستی از اوصاف و ویژگی های مردی گفت که همواره با خلق و خوی پسندیده زبانزد کسانی بود که با او سال ها در دوران اسارت و نمایندگی مجلس محشور بودند.

این عالم دینی در عین صلابت و قاطعیت در دوران مبارزه با رژیم شاه و دوران اسارت، نگاهی انسانی و لطیف به محیط پیرامون داشت، از این رو در سال های جانکاه اسارت با همان نگاه پرمهری که داشت، تکیه گاهی برای دیگر اسرا محسوب می شد. سال ها اسارت با تحمل روزهای سخت و دردآوری که جز شکنجه و ضرب و جرح و شتم چیزی نداشت، گذشت و در سال 68 او همراه سایر آزادگان به میهن بازگشت. سید اهل خستگی نبود و با وجود مرارت های فراوانی که کشیده بود سنگر دیگری را برای خدمت انتخاب کرد و به عنوان نماینده ولی فقیه در ستاد امور آزادگان و نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی در دوره چهارم و پنجم ایفای نقش کرد.

ابوترابی فرد روز 12 خرداد 1379 بر اثر سانحه رانندگی جان به جان آفرین تسلیم کرد. با این اتفاق مردی که از اقیانوس آمده بود، گویی دوباره در عمق اقیانوس آرام گرفت.