فرهاد پیربال در شعر کوتاهی می سراید: «من/ بر فراز ایفل ایستاده ام/ از اینجا تمام جهان پیدا است/ اما کردستان را نمی بینم.» راوی شعر یادشده بر بلندایی بلند، بر ستیغ ایفل، بر قله واره ای ایستاده است و به دوردست های جهان خیره شده است. خط نگاه فرهاد پیربال در این شعر یک خط مستقیم و نگاهش نگاهی افقی است. او کردستان را چون تکه ای از یک پازل بزرگ جهانی می داند که گم، ناپیدا و ناپدید است. فرهاد پیربال، کردستان را در یک «هم جواری» می فهمد. این منطق «هم جواری»، این «نگاه افقی» با منطق «سطح های ناهم جوار»، لایه به لایه و با «نگاه عمودی» که در رمان «آخرین انار دنیا» نوشته بختیار علی وجود دارد، فرق دارد.