گاهی اوقات نام های زیبایی بر روی کارهای خلاف نهاده می شود و می پندارند با این نامگذاری ها ماهیت کار های خلاف هم تبدیل می شود. مثلا «رشوه» مالی است که به مسئولی می دهند تا حقی را ناحق یا ناحقی را حق کند. اما به دلیل زشتی کلمه رشوه از لفظ «هدیه» استفاده می کنند. هدیه، لفظ زیبایی است و در دین خدا سفارش شده است که آن را رد نکنید. اما با تغییر اسم، مسمی عوض نمی شود و رشوه دهنده و رشوه گیرنده هر دو در آتش اند.حالاببینید مولی علی علیه السلام درباره کسی که برای او هدیه ای آورده تا به واسطه آن، سهم افزون تری از بیت المال دریافت کند، چه می فرماید: «شگفت آورتر از آنچه گذشت داستان کسی است که شبانگاه با ظرفی سرپوشیده و پر از معجون به در خانه ما آمد. من از آن معجون بدم آمد، گویا آن را با زهرمار یا آب دهان مار آمیخته بودند. گفتم آنچه آورده ای زکات است یا صدقه که این هر دو برما اهل بیت حرام است. او گفت: نه زکات است و نه صدقه، بلکه «هدیه» است. گفتم: زنان بچه مرده بر تو بگریند! آیا از طریق دین خدا وارد شده ای تا مرا بفریبی؟ آیا بی آنکه مرا بشناسی خواهان احسان و نیکویی هستی یا دیوانه شده ای یا هذیان می گویی؟

به خدا سوگند اگر اقالیم هفتگانه را با آنچه در زیر آنهاست به من بدهند تا خدا را با گرفتن پوست جوی از دهان مورچه ای نافرمانی کنم هرگز چنین نخواهم کرد.» نهج البلاغه / خطبه 226