از آنجا که انسان مدعی است قادر به درک انواع وجوه زندگی خود و سایر موجودات جهان است و از آنجا که احساس پوچی ناشی از بیهوده انگاشتن زندگی با روزمرگی پیوند ناگسستنی دارد، طبیعی است انسان بخواهد زندگی را به تن و لذات تنانه فرو نکاهد و از انواع گوناگون زندگی مادی و معنایی برخوردار باشد و برداشت های متفاوت از زندگی را شناسایی و تجربه کند، زیرا ذهن انسان خواهان ابدیت، بی نیازی و زیبایی است. اما زندگی تنانه در طبیعی ترین و غریزی ترین شکلش محدود و ممکن به امکان هایی است که همراه با نیاز و تکرار است. این جدال درونی است که انسان را مهیای رنج بردن و برساخت نوع دیگر زندگی می کند. اما زندگی معنایی یا فلسفی