چیز هایی هم هست؛ مثلااین خورشید، کودک آن هفته، کفتر پس فردا...

به محض اینکه دو قدم از کشور محترم و دوست داشتنی مان دور می شوم، اگر زیبایی ها و نظم و آرامشی در سفری می بینم، همه اش می شود حسرت در دلم که چرا سرزمین من با سابقه فرهنگی چند هزار ساله از این چیز های بدیهی خوب محروم است؟! چیز های ساده و حقوق اولیه ای که هیچ کدام منافاتی هم با اخلاقیات و شرعیات ما ندارد؛ مثل هوای خوب، خیابان های تمیز، رانندگی در آرامش، احترام به حقوق شهروندی و شاید ساده ترینش «لبخند» که این روزها در سرزمین من تبدیل به کار عجیبی شده و من که به عادتی خانوادگی و البته شغلی از سر صبح به آدم و عالم لبخند می زنم، با