مهم ترین دلیلی که برای ادغام بانک ها یا فروختن بانک های ضعیف تر به بانک های قوی تر در سطح جهانی وجود دارد، ضعف برخی از بانک ها در ارایه خدمات لازم به مشتریان است. در ایالات متحده، که در این زمینه صاحب سبک است، بارها چنین اتفاقی رخ داده و بانک ضعیف تر توسط بانک های دیگر خریداری شده و ماحصل چنین ادغامی، به وجود آمدن بانک های قوی تر بوده است. در زمان بحران مالی بین المللی هم در جنوب شرق آسیا بسیاری از بانک ها از این حربه بهره جستند و توانستند به فعالیت های خود ادامه دهند. در ایران نظام بانکی دچار مشکلات اساسی است و در مقابل خود با چالش های جدی روبه رو است. این مشکلات از نظارت بانک مرکزی آغاز می شود، به نهادها و موسسات مالی و اعتباری بدون مجوز تعمیم پیدا می کند و به بانک ها هم تسری پیدا کرده است. بسیاری از بانک های کشور امروز با مشکلات عدیده مدیریتی مواجه شدند و حتی از تامین حداقل سرمایه برای فعالیت خود عاجز هستند. اگر صحبت های آقای کمیجانی، قائم مقام بانک مرکزی را در این بستر تحلیل کنیم که از راه ادغام بانک ها تلاش می شود بخشی از مشکلات، به ویژه بحث حداقل سرمایه، کیفیت دارایی و درآمدهای حاصل از فعالیت های غیربانکی را حل کند، ادغام بانک ها یاری رسان خواهد بود. ولی نباید تصور کرد که تنها از این راه تمام مشکلات نظام بانکی حل می شود. ادغام بانک ها نمی تواند کیفیت دارایی های بانکی در کشور را تغییر دهد، همچنین مشکلات ساختاری هم به جای خود باقی خواهد ماند اما برخی از مشکلات حل می شوند، به بیان ساده تر ادغام بانک ها می تواند به کشور کمک کند ولی این درمان مقطعی و کوتاه مدت است و اگر اراده ای برای حل مشکلات اصلی نظام بانکی وجود دارد، باید تمرکز خود را بر مشکلات ساختاری معطوف کند.