دو کودک در صندلی جلویی ما نشسته اند که از هر چیز کوچکی می خندند و باعث خنده ما می شوند.

صدای آن ها و کودکان قد و نیم قدی که در میان صندلی ها همهمه می کنند، مثل صدای زنگی است که زندگی را به خاطرمان می آورد. فارغ از آن همه درد و رنجی که جنگ با خودش به ناچار آورده است، این جا زندگی با همه شکوه و زیبایی اش در میان صدای گریه نوزادی که شاید گرسنه است یا خوابش می آید، جریان دارد. نگاهی به اطرافم می کنم، در کنار چهره های شاد و خندان بچه ها که تعدادشان هم کم نیست، سعی می کنم صورت های آرام، متبسم و گاهی عبوس مسافران را به خاطر بسپارم. این آدم ها صاحبان همان چهره هایی هستند که وقتی از ایران دور بودم با همه ناشناختگی دلم برایشان تنگ می شد.