شنبه تلخی بود آن روز خردادماهی سال 74. هنوز می توانم تلخی آن روز را به یاد بیاورم که چطور چندساعت بعد شیرین شد. برگه تقسیم دستم بود و از شنیدن نام چابهار، پشتم می لرزید. حتی نمی دانستم که این شهر کجای نقشه جغرافیای ماست. اما از زمانی که شنیده بودم، در تقسیم، پادگان چابهار برایم انتخاب شده، واقعا هیچ رمقی نداشتم و تنها کاری که از من برمی آمد، مرور روزهای خوب خدمت در قصر فیروزه بود. در دوره آموزشی، من نان آور هم خدمتی هایم بودم و این کار را دوست داشتم. چقدر خوشحال بودم که در آن جمع، یکی، دو نفر را پیدا کرده ام که اهل هنر و خصوصا سینما هستند و می توانم با آنها ساعت ها درباره چیزهای موردعلاقه ام