سینماهای قدیمی پر است از یاد آدم هایی که در آن به تماشای فیلم های محبوب شان نشسته اند، آدم هایی که شاید با دیدن یک فیلم مسیر زندگی شان عوض شده و بخشی از حسی که در لحظه عبور از درهای خروجی سالن داشته اند از ذهن و دلشان جدا شده، رفته چسبیده به گوشه ای از روح آن سینما؛ روحی که با همین حس و حال ها رشد کرده و با همین ها نفس کشیده است. دیوارها و صندلی های هر سینما پر است از خاطره هایی مه آلود، پر است از زمان های موازی، پر است از اشک های ریخته و خنده های سرداده، پر است از خیال های کسانی که شاید حالادیگر رفته اند به دنیای همان رویاهایی که روی صندلی های سینما میخکوبشان می کرد. گذشت زمان این بناها را پیر و فرسوده کرده است و بسیاری از آنها به بهانه های مختلف تخریب می شوند و بناهای دیگری جایگزین شان می شود. همین سه سال گذشته بود که در محله مولوی «هست» سینما «تمدن»، قدیمی ترین سینمای تهران به «بود» تبدیل شد و تمام خاطراتش ویران شد. حالاباز در همان محله سینما «آرش» که بیش از نیم قرن قدمت در دل خود نهفته داشت به خاطر توسعه مترو تخریب شد؛ سینمایی که تا همین اواخر هم دو فیلم با یک بلیت نمایش می داد، سینمای فیلم هندی ها که سال ها بود دیگر پرده اش خالی شده بود از تصاویر، حالااز زندگی نیز تهی شد و ضمیر تمامی آدم هایی که در آن سینما به خیال رفته بودند محو شد. آیا روزی خاطرات و احساسات ما نیز که در سینماهای نوساز این دوره به یادگار مانده با تخریب این بناهای فرسوده شده در آینده، محو و ویران می شود؟!