شورای شهر، روز گذشته یک فوریت طرح تعیین روز تهران در تقویم عمومی کشور را تصویب و برای ثبت به شورای فرهنگ عمومی کشور ارسال کرد. قرار است پس از 200 سال از تعیین تهران به عنوان پایتخت ایران، از این پس، 14 مهر روز تهران در تقویم کشور به ثبت برسد. این شهر اما فارغ از پایتخت سیاسی ایران، شهری پر از خاطره های تاریخ معاصر ایران است.

هر یک از ما که امروز در تهران زندگی می کنیم، بازیگر نمایش نامه ای بر صحنه این شهر هستیم. تفاوت ما با بازیگران تئاتر در این است که آنها بر صحنه تاثیری نمی گذارند، اما ما شهروندان بر شهرمان تاثیرگذار هستیم. رابطه ما با تهران همین است؛ یک رابطه دوسویه. چه زمانی که پسربچه ای بودم در سنگلج، چه حالاکه پیرمردی هستم گریخته از آلودگی هوای تهران، رابطه ام با تهران و رابطه تهران با من، حذف شدنی نیست. این شهر شاید در مکانیسم سیاسی، پایتخت باشد، اما برای هرکدام از ما ایرانی ها، شهری فراتر از یک پایتخت سیاسی است. اینجا محل بسیاری از رویدادها بوده است؛ رویدادها و حوادثی که هرکدام به دل و حافظه شهر رسوخ کرده و معنایی را به وجود آورده اند؛ شهری که در کتاب «اسطوره تهران» با صفت های مختلفی موصوفش کرده بودم، پیش از هرچیز، شهر قصه ها و آدم هاست.

تولد من در کرمان، تصادفی است، من خود را زاده تهران می دانم. پدر و مادرم اهل تهران هستند و از زمانی که چشم به جهان گشودم، شهر تهران را به عنوان زادگاه خود می شناسم؛ در تهران بزرگ شده ام، در تهران به مدرسه رفته ام و بسیاری از سال های عمرم را در همین شهر گذرانده ام و معاشر آدم هایی بوده ام که حالاکمتر می توان نمونه هایشان را پیدا کرد. سال ها پیش، در یک مسافرت کاری، پدرم چند ماهی خانواده را با خود به کرمان برد و این شد که در شناسنامه، زادگاه من، کرمان قید شده، اما از ته دل خودم را تهرانی می دانم. درست است که شناخت زیبایی را در پاریس آموختم، اما شهری که به من زندگی آموخت، بی شک همین تهران است؛ تهرانی که حالابرایم خاطره افرادی را دارد که دیگر نمی بینمشان؛ خاطره فروغ، خاطره گلستان، خاطره شاملو، خاطره اخوان و خاطره سهراب سپهری.