و اما در این مقال، نگاهی داریم به گروه شورانگیز «کامکارها». خودبه خود قرارگرفتن هفت برادر در کنار یک خواهر، یادآور اساطیر، داستان ها و افسانه های کهن ایرانی است. حال اینکه این هفت برادر در روزگار ما در قامت یک گروه توانمند موسیقی ظاهر شدند. به نام ها از نگاهی دیگر چشم بیفکنیم: «هوشنگ، بیژن، پشنگ، قشنگ، ارژنگ، ارسلان، اردشیر و اردوان»؛ همه یادآور پادشاهان و پهلوانان شاهنامه هستند؛ پادشاهان و پهلوانانی که این بار تیروکمان و یال وکوپالشان، تار، کمانچه، سنتور، سه تار، دف، تنبک و آواز است. همه اینها گواهی بر بینش روشن و اندیشه ایرانی یک بزرگ مرد به نام «حسن کامکار» و همسر گرامی اش است. در روزگار تلخی که کوته اندیشان و خیانت کاران به این آب وخاک، دم از ایرانی نبودن مناطق کردنشین می زنند، این نام ها چه در مناطق کردنشین ایران و چه در سایر مناطق کردنشین، به دل وجان آگاهان گرمی می بخشد. منظور، آگاهی و ایران پرستی استاد «حسن کامکار» است که نه فقط نام ونشان فرزندانش، یادآور پهلوانان خردمند این سرزمین است؛ بلکه با درایتی بی همتا، فرزندانش را به گونه ای پرورش داد که هریک سپهسالاری برای فرهنگ این سرزمین شدند؛ فرزندانی که هریک در راه پاسداری و پیشبرد فرهنگ ایران زمین و انتقال آن به نسل های دیگر، نقشی انکارناپذیر داشته و دارند. درباره هریک از کامکاران، باید به نکات فراوان اشاره کنم که در هفته های آینده و نسبت به فراخور آثار ایشان، به این مهم خواهم پرداخت. برای این استادان بزرگ موسیقی، تندرستی، شادی و دستان پرتوان را از کردگار گردان سپهر آرزو می کنم.