روز ملی سینما شاید بهانه خوبی باشد تا به این هنر مهم از زاویه دیگری نگریسته شود. زاویه ای مهم اما مغفول که به نظر می رسد اگرچه بحث هایی درباره آن صورت گرفته اما هیچ گاه به صورت اساسی جایگاه خود را نیافته است.

همه می دانیم بخش عمده بودجه سینما توسط دولت و نهادهای حاکمیتی تامین می شود. از سوی دیگر ارائه مجوزها نیز دولتی است و امکان پخش برای فیلم ها نیز بدون سینماهای حاکمیتی بسیار ناقص خواهد بود. این بدان مفهوم است که این چرخه عمدتا با پول مردم به گردش در می آید. حال سوال اینجاست که با این شکل، این سینما تا چه میزان با مردم مرتبط است و ما تا چه میزان مسائل اساسی خودمان را روی پرده نقره ای مشاهده می کنیم؟