ائتلاف عجیبی است میان برانکو و قلعه نویی. یکی ادعا می کند 15 سال است با طرف مقابلش رفیق است و دیگری هم تا جایی که امکانش هست به دیگری نان قرض می دهد. انگار از خاطره ها پاک می شود و مردم ایران فراموشکارند. قلعه نویی همیشه یکی از منتقدان مربیان خارجی یا به قول خودش چشم آبی ها بوده و از هر فرصتی برای کوبیدن آنها استفاده کرده است.

هیچ کس فراموش نمی کند دو سال قبل وقتی پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا با برانکو از گردونه رقابت ها حذف شد سرمربی امروز تراکتوری ها مصاحبه کرد و گفت اگر یک مربی ایرانی بود گردنش را می زدند: «اگر در این مسابقات درخشان روی نیمکت پرسپولیس بود در میدان آزادی یا فرودگاه امام دارش می زدند. ایرانی را همیشه خوار می کنیم.»

حالااما ورق برگشته است. آن هم نه به خاطر شخص برانکو. در معرکه ای که به راه افتاده و هر کسی از راه می رسد تیم ملی و شخص سرمربی را مورد انتقاد قرار می دهد، بهترین کار تشکیل ائتلاف است. ائتلافی که خود طرفین هم می دانند برای چه چیزی تشکیل شده است اگر نه، مثل روز روشن است قلعه نویی منتقد اصلی مربیان خارجی است و برانکو هم رفاقتی با کسی ندارد که بخواهد به مدت زمان آن (15 سالش) ببالد. سیبل، تیم ملی است و هدف، کارلوس کی روش و چه زمانی بهتر از حالا؟ برانکو مدتی است با سرمربی ایران مشکل پیدا کرده و قلعه نویی هم که مدت هاست از این سرمربی انتقاد می کند. هر دو هدف مشترکی دارند و صلاح کار در این است که در یک جبهه قرار بگیرند اگر نه راه برانکو و قلعه نویی مثل دو خط موازی است که هیچ وقت به هم نمی رسند!

این روزها هم تمام می شود و قرار هم نیست کارلوس کی روش تا قیام قیامت سرمربی تیم ملی باقی بماند، اما باید دید رفاقت قلعه نویی و برانکو که این روزها حسابی هوای هم را دارند تا کجا ادامه پیدا می کند؟