من بچه کریمخانم! از معدود خیابان هایی که پس و پیش از انقلاب بهمن 1357 نام خودش را حفظ کرد. ما یعنی خانواده کوچک ما از هفت سالگی من، به حوالی کریمخان نقل مکان کرد. محله جدید روزهای شلوغ و عصر و شب خلوتی داشت که باعث می شد صبح ها دلپذیر و عصرها غم انگیز باشد. بخصوص عصرهای روز تعطیل، پنداری غبار غم روی خیابان کریمخان و حواشی اش پاشیده بودند. ماشین هایی که انگشت شمار از آن رد می شدند و رهگذرانی که با عجله پیاده روی عریض خیابان را طی می کردند تا به مقصد دیگرشان برسند، همه نشان از این داشت که این خیابان چیزی برای عرضه به رهگذران ندارد و کسی را به پرسه زنی دعوت نمی کند، که در آن دهه پرسه زنی به مفهوم امروزه اش البته خالی از خطر هم نبود!