پرونده های قطور، چیده روی میزهای چوبی، شده اند یک ستون کوچک، مثل این که چند سکه را روی هم بچینی. پرونده ها بالاو پایین می شوند، برگه های کهنه و نو ورق می خورند، روی چند صفحه مکث می شود و میان قاضی و خوانده و خواهان چند سوال و جواب ردوبدل می شود و وقت دادرسی تمام. باز روز از نو و روزی از نو، پرونده ای دیگر، سوال و جوابی دیگر، خوانده و خواهانی دیگر و حقیقتی که باید از لابه لای سیل اسناد و مدارک و ده ها ادعا کشف شود. وقت اما کم است و کار زیاد، آن قدر زیاد که یکی از قضات به ما می گوید وقت سرخاراندن ندارد و همکارش ادامه می دهد بعضی روزها فرصت نمی کند استکان چایش را سربکشد. سومی، اما می گوید یادتان نرود که بنویسید پرونده های نخوانده را با خود به خانه می بریم و هر شب حتی پنجشنبه ها و جمعه ها مشغول خواندن و فکر درباره گره های پرونده ها می شویم.