وقتی فوتسال برای اولین بار در تاریخ روی سکوی سوم جام جهانی می ایستد، یعنی پروژه بعضی ها برای نابودی فوتبال شکست خورده. وقتی نوجوانان در آسیا نایب قهرمان می شوند، یعنی تئوری «دفن کردن فوتبال» نابود شده است.

آنها که با هدف نابودی فوتبال و ضعیف کردن پرسپولیس و استقلال آمده بودند و این هدف عجیب را شجاعانه به زبان می آوردند و از هر وسیله ای برای به آشوب کشیدن فضای فوتبال استفاده می کردند، اکنون، بعد از شکست در همه برنامه های خود، دنبال راهی هستند تا از نمد فوتبال برای خود کلاهی تهیه کنند. آنها که می خواستند استقلال و پرسپولیس را به تیم هایی معمولی تبدیل کنند، حالامی خواهند از این دو تیم بهره بگیرند. آنها به جای آن که مافیای کثیف فوتبال را ریشه کن کنند، به جای آن که با آدم های لمپن و بی سواد فوتبال بجنگند، به جای آن که آدم های نوچه پرور را از فوتبال بیرون برانند تا راه برای حرکت فوتبال به سمت علمی شدن باز شود، با اصل فوتبال جنگیدند تا آدم های سیاه، میدان ببینند.

فوتبال اما با وجود همه نامهربانی ها زنده ماند. این قدرت فوتبال است. همان رشته ای که معتقد بودند مبتذل است و حق دیگر رشته ها را می خورد. حالافوتبال بعد از همه این کشمکش ها، نفس می کشد. هنوز هم فوتبال تنها رشته قدرتمندی است که بردهایش مردم را به خیابان ها می کشاند. تنها رشته ای که موفقیتش نشاط به رگ جامعه می ریزد و شکستش یک ملت را غمگین می کند. این فوتبال است. رشته ای که با تیشه به جانش افتادند. حالااثر تیشه در تار و پود فوتبال دیده می شود؛ اما نه تنها نابود نشده که قوی تر از گذشته حرکت می کند. خوشحالیم فوتبال هنوز زنده است.