نیما، اخوان، شاملو، فروغ و سهراب سپهری پنج نفر از مشهورترین شاعران دهه 40 هستند. شاعرانی که من هم از نسل آنان بودم اما دونفرشان، یعنی نیما و سهراب را هیچ گاه ندیدم. هر پنج شاعر بزرگی که به نام آنان اشاره شد از قله های شعر دهه مذکور هستند که در این بین آثار و سروده های سهراب و فروغ شباهت بیشتری به یکدیگر دارند؛ جالب این جاست که حتی اوزانی که آنان به کار برده اند هم شباهت قابل توجهی به یکدیگر داشت. از آن جایی که اغلب این شاعران، شاعرانی اجتماعی بودند به تعدادی از آنان بعد از پیروزی انقلاب بی توجهی شد اما سهراب سپهری و فروغ همچنان مورد توجه بودند. سهراب مدت هاست که آرامش پیدا کرده و فروغ همچنان بیشتر و بیشتر از گذشته اوج می گیرد. نکته جالب توجه دیگری که در اشعار این پنج نفر وجود دارد این است که در سروده همه آنان می توان بازتابی از زندگی و تجربه های شخصی شان را دید. اشعار سهراب هم از این مورد مستثنی نیست و در سروده های او هم رد پای پررنگی از زندگی شخصی اش و حتی نگاهی که به پیرامونش داشته دیده می شود. سهراب علاوه بر شاعر بودن عارف هم بود؛ البته عارفی متفاوت از دیگران و بیشتر شبیه عرفانی که در ذن بودایی به آن توجه می شود. یکی دیگر از ویژگی های قابل توجه در ارتباط با سهراب نگاه متفاوتی بود که او به هستی داشت. او هیچ چیزی را بد نمی دید؛ حتی پرنده ای مانند کرکس را هم زیبا می دید. برخلاف اغلب ما مرگ را هم جزئی از زندگی می دانست و حرفش را بدون پیچیدگی در غالب اشعارش می آورد.