«ده نفر بودند و توی زیرزمینی دودزده به دور هم حلقه بسته بودند و چهره ی تک تک شان غمگین بود. انگار از میان یک تصویر کهنه و قدیمی آمده بودند و چهره هاشان فراخور دوره های گذشته بود. با وجود جوانی، گویی دیرگاهی ست که زیسته اند. انگار زمان هایی قبل، خوابیده اند و اینک از خواب پریده اند. پریشان بودند و هرکدام برای خود ساز می زدند. بند موسیقی تشکیل داده بودند و اسمش را گذاشته بودند «قایق برفی». جلیل باران فلوت می زد. وارد زیرزمین که شدیم، احدالناسی نگاهم نکرد. یکی در گوشه ای کتاب می خواند. یکی در کنار سه پایه ای داشت نقاشی می کشید... گویی هریک در دنیای خود سیر می کردند. اما آنچه از همه عجیب تر می نمود،